تابلو آرزوها

بزرگترین دردی که ما داشتیم بیکاری بود، فکرشو کن سه سال ازدواج کرده باشی هرروز صبح تا شب باهم، ور دل هم باشید، کاری هم اگه پیش میومد توو خونه انجام میدادیم، مثل ترجمه‌رسمی‌های من و مقاله و پایان‌نامه نویسی ایشون. پولشم بد نبود. ولی تموم شد، هم کارای من، هم کارای ایشون، الان دوتامون درگیر کارایی شدیم که عاشقش هستیم، ایشون پژوهشگری و من وکالت و کارای حقوقی.صدای خروپف طبقه بالایی به گوشم میرسه، صبح هم ساعت شیش و ربع آلارم گوشیش صداش در میاد بیدار میشه، تا حالا ندیدمشون. قرار نیست که همیشه ببینی، گاهی باید شنید و فکر کرد.این چند شب که تنها بودم اصلا خواب نداشتم، از سال 95 تنها زندگی کرده بودم، اواخر 98 دم به تله داذم، این بیخوابی‌ها عجیب و سخت و آزاردهنده‌س. فردا میادش و خوشحالم که میاد. تابلو آرزوها...

فکر کن، ۱۸ سالت باشه، با یه خانم زیبا دوست شی، بعد عاشقش میشی بعد اصلا دیوونه و شیدای طرف میشی، کل آینده‌ت رو با اون ترسیم میکنی، بهترین لحظات رو کنار اون آدم میگذرونی، وابسته‌ش میشی، بعد یک سال که توو عشق اون خانوم غرق شده بودی میفهمی خانومه شوهر و یک پسربچه ۵ ساله داره. نمیمیری؟ نمیشکنی؟ میگن چیزی که نکشدت قویترت میکنه، من نه مردم و نه قوی شدم، فقط زجر کشیدم، عذاب و درد چشیدم...

تابلو آرزوها...

رفت...پونصد کیلومتر دورتر. یه مفارقت نیمه اجباری. آرزوی خودش همین شغل بود، هفت سال پیش که دانشجوی دکتری بود ازش پرسیدم: «خانم دکتر شغل مورد علاقتون چیه؟»، گفت : «پژوهشگر» و الان به شغل مورد علاقه‌ش رسید. اینجور بیشتر قدرشو‌ میدونم، همچنین اون قدر من رو.ده سال از بهترین یا بدترین تصمیم زندگیم گذشت، اگه بهترین تصمیم بود، چرا الان اینجام؟ و اگه بدترین بود، دوباره چرا الان اینجام؟ امشب تنهام، مثل دقیقا ده سال قبل، دقیقا همین شب، بالش‌و بغل کرده بودم و زار می‌زدم، بعد از مرگ پدرم اولین بار بود اون شکلی گریه و هق‌هق میکردم، جدا شده بودیم. قدرشو ندونسته بودم و همه چی تموم شده بود. تا چند سال کارم سیگار بود و گریه، ورد زبونمم «نرگس»... وحشتناک بود, تلخ بود، شاید تلخ‌تر از مرگ پدر. امشب هم هرچند آروم و خوبم اما انگار تاریخ تکرار شد البته حالا جدایی موقت و کوتاهه و بخاطر آیندمون. ده سال پیشم بخاطر آیندمون بود... آینده‌ی خوبی که گویا هیچوقت قرار نیست بیاد. ولی من هنوز امید دارم، هرچند سر سوزن، اما امید دارم.اینم بگم و برم، با تمام مخالفت‌ها و گله‌هام، حاضر نیستم وکالت در مورد تعیین سرنوشت حتی یک وجب از ایرانم‌ رو به یک کودک شصت ساله‌ی دیکتاتورزاده بسپرم. تابلو آرزوها...